SEÇTİKLERİMİZ – Ertuğrul KÜRKÇÜ Yeni Yaşam için yazdı: Diktatörlüğün, insanların zihninde “ikili iktidar”ın imgesinin bile belirmesine tahammülü yok —durum öylesine kırılgan— ve Saray bir kez daha muhalefeti kendi sahasında boy ölçüşmeye davet ediyor: “Yasa tanımıyoruz. Bize alternatif olacaksanız, iç savaşı göze almalısınız.”
Bütün iktidar öyküsü boyunca Tayyip Erdoğan’ın halkın gözünden bu kadar düştüğü bir başka an olmamıştı. Pek çok kez içinden çıkılmaz durumlara düştüğü oldu. Ama bu bambaşka. Önceki rezaletlerden olan biteni hasımlarına yıkarak hiç değilse yandaşlarının gözünde kendisini sıyırmayı becermişti. Ancak, dolu dizgin yaklaşan mahşerin dört atlısından korunmak için evlerine kapanmış, işlerini, birikimlerini umutlarını yitirmeye başlayan, her sabah gözlerini Azrail kapılarını ne zaman çalacak kaygısıyla açan milyonlarca yurttaşın karşısına geçip, “IBAN’ı verdim, haydi bakalım eller cebe” dediğinde her şey değişti!
Erdoğan ve akıldaneleri bunun bir halkla ilişkiler faciası olduğunu düşünmemiş olabilirler mi? Değilse, el kesesinden hovardalığa meraklı, israf ve debdebe düşkünü, yoku var göstersinler diye etrafını dalkavuklar, göz bağcılarla çeviren, “İstikrar Kalkanı”yla sermayeyi “neşelendirmek”ten keyif alan bir siyaset insanı neden durup dururken kendisini dünya aleme rezil etsin? Görünüşe aldanmamalı. Erdoğan koronavirüs salgının yol açtığı sağlık krizinin bir tsunami gibi her şeyi önüne katarak ekonomik, toplumsal, politik, ekolojik ve ahlakî bir tufana dönüşmekte olduğunu hepimizden daha geniş bir açıdan görüyor ve bu yıkıcı krizden iktidarın başında çıkabilmek için her şeyi, bir süreliğine rezil olmayı bile, göze alıyor. İBAN öyküsü, alayı hak eden ama alay etmekle yetinemeyeceğimiz kadar vahim bir dönemin eşiğinde olduğumuzun grotesk bir ifadesi sadece. Hamlenin ilk hedefi elbette muhalefet. Kriz anaforu içinde tutunacak dal arayanlar, kendilerine Erdoğan’dan hayır olmadığını gördükçe gözlerini iktidar-muhalefet diyalektiğinin öteki kutbuna çeviriyorlar: Orada, partilerden çok belediyeler var. Ankara’da Mansur Yavaş’ın, İstanbul’da Ekrem İmamoğlu’nun, Kürdistan’da HDP belediyelerinin imkânlarını halka açmaları, bağış ve yardım kampanyaları krizin orta yerinde insanların zihninde başka bir kamusallığın mümkün olduğu düşüncesini alev gibi tutuşturuyor.
Süleyman Soylu’nun belediye kampanyalarını yasaklama gerekçesi en az İBAN hikayesi kadar grotesk ama iktidar kavgasında bir karşılığı var: “Vali izin vermeden (…) ‘Ben yardım topluyorum’ dersen[iz], siz başka bir devlet oluşturmak istiyorsunuz”. Bir hamlede anayasa hukuku alanından “hiçbir yasa tarafından sınırlanmamış iktidar”a sıçrıyoruz. Diktatörlüğün, insanların zihninde “ikili iktidar”ın imgesinin bile belirmesine tahammülü yok —durum öylesine kırılgan— ve Saray bir kez daha muhalefeti kendi sahasında boy ölçüşmeye davet ediyor: “Yasa tanımıyoruz. Bize alternatif olacaksanız, iç savaşı göze almalısınız.”…
… Ertuğrul KÜRKÇÜ’nün Yeni Yaşam’daki yazısının tamamını okumak için TIKLAYIN