Brezilya’da gerçekleşen G20 Zirvesi, yine L20’yi peşine taktı. G20 dünyanın en zengin sermaye örgütlerini ve arkasındaki devletleri temsil eden bir çatı. L20 ise aynı ülkelerin işçi sendikalarını bir araya getiren bir çatı. Böylece emek örgütü olması gereken işçi sendikaları kapitalizmin yedek lastiği, burjuva tekellerin aldığı kararların noteri durumuna getiriliyor. Tam bir suç ortaklığıdır bu.
G20 ısrarla “Sürdürülebilir Kalkınma Hedefleri” diyor. Eşitsizlik üzerine kurulu bulunan ve emekçilerin alın terini vahşice sömüren kapitalizmin “sürdürülebilir” manifestosu her defasında yeniden deklare ediliyor. L20 sendikalarının buna bir itirazı olmadığı gibi, sendikacılar, B20 (G20’nin milyonerler kulübü) ile diyalogdan övgüyle bahsedebiliyor.
5 Maddede noterli tasdik
1- G20 zenginleri sahtekarca “Açlığa ve Yoksulluğa Karşı Küresel İttifak” sloganını öne sürüyor. L20 ise bunu olumlu bulduğunu açıklıyor. Son Brezilya zirvesi bunun bir kez daha teyidi oldu. Oysa “Açlığa ve Yoksulluğa Karşı Küresel İttifak” zengin kuzey devletlerinin yoksul güney ülkelerini borçlandırmasından ibaret. Borç faizleri ise doğrudan ve dolaylı vergiler olarak emekçilerin sırtına binecek. Yeni borçlandırma sistemi ise kapitalizm lehine çalışma hayatına yeni prangalar vuracak.
2- L20 sendikaları diyor ki, “Sendikalar, toplumsal cinsiyet eşitliğine ve cinsiyetler arası ücret farkının azaltılmasına odaklanmanın yanı sıra kaliteli işler yaratma, zorla çalıştırma ve çocuk işçiliğini ortadan kaldırma, iş güvenliği ve sosyal korumayı sağlama konusundaki taahhütlerin yeniden teyit edilmesini memnuniyetle karşılıyor”. Oysa G20 bildirgesindeki bütün bu taahhütler boş laftan ibaret. Küresel kapitalizm her yıl kadın, çocuk ve göçmen emeğini vahşice sömürerek sermaye birikimini katlıyor. L20 sendikaları adeta G20’nin makyaj yenilemesine destek veriyor.
3- G20 Brezilya Zirvesinde “artan oranlı vergilendirme” den söz ediliyor. Yanı sıra ultra yüksek net değere sahip bireylerin vergilendirilmesi” çağrısı L20 sendikacıları tarafından heyecanla karşılanıyor. Oysa en zenginlerin vergilendirilmesi oranı yüzde 0,03 seviyesinde. Yüzde 2 vergi artışı en zenginler için mevzu edildi ama sonuç alınmadı.
4- Bir diğer başlık; yapay zekanın işçiler üzerindeki etkisi. G20, “kapsayıcı işgücü piyasası uygulamalarını ve sosyal diyaloğun rehberliğinde güvenli, güvenilir yapay zekâ kullanımını” taahhüt etti. L20 sendikaları bunu da alkışlıyor. Oysa “sosyal diyalog” yapay zekaya bağlı olarak işçi sayısının azaltılması ve daha az elemanla daha çok iş çıkarılması, yani sömürünün katmerleşmesi demek.
5- İklim değişikliğine dair eylem planında da L20 sendikaları burjuvaziye yedeklenmiş durumda. Öyle ki, “adil ve kapsayıcı enerji geçişi ilkeleri” denen şey aslında yoksul ülkelerin yeraltı ve yerüstü kaynaklarının yağmalanması, tarımın ve doğanın tahrip edilmesi, enerji işçilerinin daha düşük ücretle, kimyasal tehdit eşliğinde ve daha hızlı çalışarak canından olması demek.
Yeni gezegen tahayyülünde işçiler
Hal böyle iken ITUC Genel Sekreteri Luc Triangle hiç hicap duymadan şu yorumda bulunuyor: “G20’nin eşitsizliklerle mücadelenin ve kaliteli işleri ve işçi haklarını geliştirmenin önemini kabul etmesi cesaret verici.” İşçileri acımasız rekabete sürükleyen “Toplam Kalite Yönetimi” ve sendikaları patron örgütlerine suç paydaşı yapan “Yönetişim” çağrıları da işin cabası. G20’nin yeni gezegen tahayyülünde, L20 ve ITUC yöneticileri aslında gezegenin işçilerini sömürü cehenneminin yeni konseptine razı etmeye çalışıyor.
Brezilya Zirvesi bir kez daha şunu gösterdi: patron örgütleri ve sermaye birlikleri kadar sendikal bürokrasi de küresel bir ağ şeklinde örgütlenmiş durumda. Küresel sermaye yani kapitalist/emperyalist ekonomi için gerekli bir yapı bu. Aksi halde uluslararası işçi sınıfının ve emekçilerin bu denli sömürüye uğramaları nasıl mümkün olabilir? Bürokratik sendikal ağ ve onun çatı örgütleri hızını alamıyor ve şunu ilkede birleşiyorlar: “Zengin ile fakir ve gelişmiş ile gelişmekte olan ülkeler arasındaki adaletsizlikleri düzeltmek için küresel finansal mimari reformunu teşvik etmek; BM Adil Geçişler için Küresel İstihdam ve Sosyal Koruma Hızlandırıcısına aktif siyasi ve mali destek ve Küresel Sosyal Koruma Fonu veya benzeri dayanışma finansman mekanizmalarının oluşturulması yoluyla evrensel sosyal korumaya doğru ilerlemek”. Yani sözüne ettiğimiz sendikacılar küresel kapitalizme “küresel finansal mimari reformu” önermekten utanç duymuyorlar. Direksiyonunda G20’nin oturduğu bir finansal sistemden gelecek reformlar, olsa olsa, “yoksulları” desteklemek adına onlara daha çok borç yükü bindirmekten ibaret olacak.
Kısacası, L20 sendikacıları kapitalizme bayrak açmak yerine onun ruhunu kutsayan, sömürü değirmenine su taşıyan bürokratik aparatlara dönüşüyorlar. Dünya yeni bir savaş düzenine girerken; yıkıma uğrayan emekçi sınıfların ve ezilen halkların barış, demokrasi ve eşitlik mücadelesi ise sendikaların umurunda bile değil.
Hak-İş’ten G20’ye işçiler
L20 sendikacılarına dahil olan sendikalardan biri de HAK-İŞ. Sendikanın Genel Başkan Yardımcısı Halil Çukutli, 24 Temmuz 2024 tarihinde Brezilya’da düzenlenen L20 zirvesinde söz alarak şunları dile getiriyor: “Bugün üzerinde durmak istediğim konu; G-20 dışındaki ülkeleri de kapsayacak bir insani yaklaşımı ortaya koyabilme çabasıdır. Filistin’de bebekler bombalar altında katlediliyorsa, bizim burada refah içinde sürdüreceğimiz hayatın bir anlamı kalmıyor. Afrika’da bir çocuk temiz yiyecek ve içeceğe ulaşamıyorsa, biz burada huzur içinde beslenemeyiz. Dünyanın bütün insanlarını bir bedenin parçaları gibi görmediğimiz müddetçe, zenginliğimizin bize huzur getirmeyeceği açıktır”.
Soru şu: G20 ülkeleri içinde zenginler ve yoksullar arasında hangi eşitlik oldu ki, diğer ülkelerdeki emekçilerle ya da halklarla da olsun? Kaldı ki, yerküreyi kuşatan barbarlık, sömürü ve savaşların dümeninde G20 zenginlerinden başka oturan mı var? Filistin’deki bebeklerin, Afrika’daki susuz çocukların, göç yolunda can veren mültecilerin vebali G20 zenginlerinde değilse kimde?
Bu nedenle uluslararası işçi sınıfı kadar Türkiye işçi sınıfının da L20’nin sendikal anlayışından kurtulması, bu işbirlikçi bürokratik sendikal anlayışa kırmızı kart göstermesi gerekiyor. İşçi, emekçi sendikalarının yeri G20’nin çatısı altında olmak değil, tersine ona alternatif olacak mücadele platformlarında birleşmek olabilir ancak. Saraylara hizmet eden sendikacılar kulübelerin sesi olamaz.